Na een half jaar reizen leken we een beetje ‘afgestompt’, maar na ons ’avontuur’ vandaag is dit niets minder waar… Zandstraten vol hutjes met arme en soms zieke mensen, grote families, hongerige aanhankelijke kindjes; traantjes in onze ogen… Maar er is hoop, en hoop doet leven… Via-via zijn we in een hostel in Siem Reap terechtgekomen met een Nederlandse eigenaar, Jan. Hij is 6 jaar geleden vertrokken naar Cambodja, eigenlijk vooral om de Angkor Wat tempels te bezoeken. Hij leerde een local kennen waar hij een hapje ging eten, een vriendschap opbouwde en zodoende besloot om te blijven. Met deze familie heeft hij een guesthouse gebouwd waarin de hele familie nu actief is.
Onder het genot van een biertje (da’s nog steeds het makkelijkst voor integratie) bij aankomst in ons hostel vertelden wij onze reisverhalen aan Jan en hadden we honderdduizend vragen over het hoe en wat van dit fantastische land. Eindelijk iemand met wie we in onze eigen taal konden communiceren en die ons openheid van zaken gaf over de kleine aandoenlijke bedelaartjes, de straatverkopers en de vele mensen zonder armen en/of benen. Na nog wat meer biertjes kwam de menukaart en daar werd ineens gesproken over de Stichting Cambodia-Dutch Organisation. Huh…?! Wat is dat dan? Kort en krachtig; een stichting waarin Jan vanuit Cambodja en zijn zus, Rita, vanuit Nederland elke dag opnieuw hun allerbeste beentje voor zetten. Met open monden hebben we geluisterd, onze nieuwsgierigheid was gewekt. Maar eigenlijk wilden we dit met onze eigen ogen wel een keer zien… Jan…?! Mogen we misschien een keertje mee naar ‘dat dorp’ ergens ver buiten de stad…? Tussen alle drukte door een gaatje gevonden, Maandagochtend om 7u staat de tuk tuk klaar voor vertrek, 30 km van Siem Reap verwijderd, zo’n 1 ½ uur. Benieuwd wat ons te wachten staat, een beetje spannend toch wel…
Ons inkopen voor de donatie deden we op de lokale markt en zodoende vertrokken we met een tas vol zeepjes, shampoo en tandpasta. Onze eerste school bezochten we in Boh. Eigenlijk moet ik zeggen klaslokaal in plaats van school. Naast de pagoda krijgen de monniken daar hun lessen Engels van een docent die door de stichting is opgeleid. We werden verwelkomd door alle kinderen met ‘goedemorgen’ en een glimlach van oor tot oor. En hebben vervolgens een les bijgewoond. Passief zijn bestaat niet, iedereen doet mee. Daarna naar de school in Roemdeen, die momenteel door de organisatie wordt gerenoveerd. Op deze school komen 100 kinderen in de leeftijd van 3 tot en met 18 jaar om dagelijks Khmer en Engelse les te volgen. Oók de kinderen van wie de ouders geen geld hebben voor een uniformpje zijn meer dan welkom. De Khmer lessen worden gegeven door lokale krachten die zijn opgeleid, de Engelse lessen door vrijwilligers uit de hele wereld. Het alfabet, de kleuren, fruitsoorten en dagen van de week werden hier zonder boeken door iedereen geschreven en geroepen. De laatste school, gebouwd door de stichting was in Chhuk, hier hadden de kindjes net pauze en hebben we met ze gevolleybald en gesprekjes met ze gevoerd. What’s your name, how are you, how old are you, where do you live, how many brothers and sisters do you have… We weten het allemaal.. En zij ook van ons! Aan onze lippen hingen ze… En wij aan die van hun…
Met de zeepjes, tandpasta en shampoo leren ze op school om te gaan. Thuis is er geen geld voor, geen stromend water en behoort dit niet tot de opvoeding. Op school zijn er waterpompen en wordt er les gegeven in tandjes poetsen, handjes en haartjes wassen.
In de tuk tuk gingen we naar het volgende adres; het in maart 2010 geopende ziekenhuis van de stichting. Met 4 betaalde krachten en meerdere vrijwilligers zorgen ze voor (nu al) gemiddeld 3.400 patiënten per maand. De salarissen zijn $ 670 per maand, de medicijnen per maand zo’n $ 1.600 (!!!) maar er worden levens gered, gaan mensen glimlachend naar buiten en komen terug met trosjes bananen en ander vers fruit om de ’redders’ te bedanken. Van heinde en verre komen mensen gelopen (!!) naar het ziekenhuis, soms wel dagen. De mond-tot-mond reclame gaat als een trein. De eerste hulp wordt er gegeven en dát is het begin. Je wordt er geholpen voor 1.500 riel (zo’n €0,30). Echter deze prijs hoef je niet te betalen wanneer je aids, cholera of tbc hebt. Ook weeskindjes, monniken en mensen met een armoedekaart worden vrijgesteld van betaling. Deze mensen leven al onder de armoede grens maar hebben net zo goed, en misschien nog wel meer (eerste) hulp nodig. Een glimlach van deze mensen kan dan ook echt niets tegenop!
Maar stiekem gaat er in deze scholen, dorpen en het net geopende ziekenhuis zoveel energie, kracht, motivatie, stimulatie én centjes inzitten. Het mooie hiervan is dat de meeste zelfstandige naamwoorden hierboven van binnenuit komen en zorgen voor voldoening. Echter het (helaas) belangrijkste onderdeel hiervan komt niet van binnenuit al zouden we dat nog zo graag willen…
Wat een ervaring.. Wat een dag… Wat een luxe dat ons wiegje in Nederland heeft gestaan… Met traantjes in onze ogen namen we afscheid; doei, doei… bye, bye…
Ons Zjiwn bin zuunig! Zeggen ze… Maar stiekem denk ik dat bijna iedereen wel een klein bedragje op de onvoorziene uitgaven per maand kan toevoegen. Al is het één euro, al is het eenmalig… Een leraar op een school kost $ 25 per maand aan salaris, de medicijnen per patiënt zijn slechts € 0,50. Een land opbouwen begint bij educatie en gezondheid en de eerste stap(pen) in de goede richting worden gezet. En hopelijk volgen er nog heel veel meer…
Graag wil ik dan ook aan iedereen die de afgelopen maanden onze verhalen met plezier heeft gelezen om letterlijk én figuurlijk je steentje bij te dragen hieraan, en geloof me, de glimlach die je hiervoor terugkrijgt is onbetaalbaar…..!!
Donaties kunnen worden gedaan op het bankrekeningnummer van de Stichting Cambodia-Dutch in Eindhoven - 56 24 08 525 o.v.v. Lieke Scherbeijn. In ons laatste reisverhaal zal ik jullie laten weten wat we als zuunige Zjiwn voor deze lieve mensen in de dorpen van Cambodja hebben kunnen betekenen! Ook een kijkje op de website is de moeite waard: www.cambodia-dutch.org.
Wij wensen Jan en Rita met hun fantastische organisatie in ieder geval het allerbeste en op onze support kunnen ze in elk geval rekenen……!
